Dwa wymiary pseudowychowania:

• negatywny – występuje wtedy, kiedy jest ono przedmiotem moralnej krytyki i potępienia.

• Pozytywny – pojawia się w sytuacji uwydatniania dzięki niemu pożądanych stanów czy wartości.

Arthur von Braunmuhl wymienia dwa rodzaje postaw pedagoga wobec dziecka:

• Wrogość subiektywna – jest wyrazem osobistej nienawiści do dzieci czy ich nielubienia. Jest to typ racjonalnego sadysty, który doświadcza satysfakcji z fizycznego i/lub psychicznego zanęcania się nad dziećmi.

• Wrogiem obiektywnym – dzieci jest pedagog, który wprawdzie lubi swoją pracę i ceni kontakt z dziećmi, ale z racji obowiązującej w szkole przemocy strukturalnej staje się rzecznikiem zła, wbrew własnej roli blokując lub degradując rozwój psychofizyczny swoich podopiecznych.

Krzywdzenie:

• Aktywne – to pozbawienie dzieci przysługujących im praw bez względu na to, czy jest to czynione świadomie, czy nieświadomie.

• Bierne – sprowadza się do braku zainteresowania dziećmi, niemyślenia o nich, ignorowania ich potrzeb, opinii czy odczuć.

Czarna pedagogika:

• Oskarżenie każdej teorii wychowania, każdej nauki o wychowaniu.

• Nazwa tego nurtu ma zaakceptować, że wszelka pedagogika jest podła, nikczemna, okrutna i zła.

• Z racji swej intencjonalności oddziaływań niesie z sobą przemoc, totalitaryzm, mistyfikację czy wrogość wobec dziecka.