Do kategorii pseudowychowania zalicza:

1. Tresurę – jest nakłanianiem osób pod groźbą kary lub nagrody do pożądanych sposobów zachowania się.

2. Administrowanie – złagodzona forma tresury; odwołuje się do nadkontroli, oceniania, nieustannej weryfikacji jednostki w klimacie chłodu i oficjalności.

3. Trening – to ćwiczenie w sytuacjach o wzrastającym stopniu trudności, obejmując określoną sferę człowieka a nie całą osobowość.

4. Moralizowanie – sprowadza się do werbalnego, perswazyjnego lub poprzez sugestię pozasłownego zobowiązania osoby do pożądanych zachowań.

5. Kształtowanie osobowości – zewnętrzne, przedmiotowe formowanie człowieka.

Wychowanie – całokształt sposobów i procesów pomagających istocie ludzkiej, zwłaszcza przez interakcją urzeczywistniać i rozwijać swoje człowieczeństwo.

Wychowanie rozumiane jako spotkanie ma dwa wymiary:

• Wertykalny – odnoszący się do Boga.

• Horyzontalny – obejmujący kontakt międzyludzki.

Właściwości wychowania:

• Człowieczeństwo – powinno być bazą wszelkiego wychowania, eliminując asymetryczność wzajemnych interakcji.

• Permanencja – wychowanie nie ogranicza się do określonej fazy życia człowieka, ale trwa przez cały jego okres, nigdy nie znika jego potrzeba.

• Inter- i intraakcyjność – obustronne oddziaływanie na siebie podmiotów (wychowawcy na wychowanka i na odwrót), a także samowychowanie; wzajemne otwieranie się na swoje wartości.

• Nieokreśloność – sytuacji, zdarzeń, konsekwencji, jakie zachodzą w sytuacjach wychowawczych.

• Transgresyjność – stała zdolność przekraczania samego siebie; między „ja” powierzchniowym a „ja” głębokim”.